Święto
św. Kazimierza Królewicza

Święty Kazimierz Królewicz był drugim z kolei spośród sześciu synów Kazimierza Jagiellończyka. Jego matką była Elżbieta, córka cesarza Niemiec, Albrechta II Habsburga. Urodził się w Krakowie w 1458 roku. Jego wychowawcą był kanonik krakowski Jan Długosz. Królewicz od dzieciństwa odznaczał się nadzwyczajną pobożnością, szczególną czystością ducha i miłosierdziem względem ubogich. Był gorliwym czcicielem Eucharystii i Najświętszej Maryi Panny,  spędzając wiele godzin na modlitwie i adoracji Najświętszego Sakramentu. Złożył ślub czystości, umartwiał swe ciało postami, noszeniem włosiennicy i spaniem na gołej ziemi. Zmarł 4 dnia marca 1484 r. mając 26 lat.

Kiedy w 1602 r. z okazji kanonizacji otwarto grób Kazimierza, jego ciało znaleziono nienaruszone mimo bardzo dużej wilgotności grobowca. Uroczystości kanonizacyjne odbyły się w 1604 r. w katedrze wileńskiej. Przez pięć wieków czczony był przede wszystkim jako patron dwóch narodów – Polski i Litwy. Jego orędownictwu przypisywano zwycięstwa nad Rosjanami i Szwedami, m.in. pod Połockiem i Kircholmem. Młodzież prosiła go o pomoc w zachowaniu czystości. Patron Polski, Litwy, metropolii: wileńskiej, grodzieńskiej, białostockiej i krakowskiej; miejscowości: Radomia, poznańskiej Śródki i Palermo ponadto młodzieży, belgijskiej Sodalicji Mariańskiej, litewskiego harcerstwa, a imię św. Kazimierza noszą dwie miejscowości: w Wenezueli i Kanadzie.

Dzisiaj mówi się, że św. Kazimierz powinien patronować tym, którzy pełnią służbę publiczną w państwie.