Sakramenty

Ważne informacje na temat sakramentów:Jezus

CHRZEST

Chrzest uroczysty udzielany jest w każdą I niedzielę miesiąca, II dzień Świąt Bożego Narodzenia i Świąt Wielkanocnych na mszy świętej o godz. 12.15. Wtedy to msza święta odprawiana jest wtedy w intencji dzieci przyjmujących chrzest i ich rodziców oraz rodziców chrzestnych.

Rodzice prosząc o chrzest dziecka tym samym zobowiązują się, że będą je po katolicku wychowywać.

W czasie chrztu przynajmniej rodzice i chrzestni powinni przystąpić do komunii świętej ofiarując ją w intencji dziecka (spowiedź należy odprawić wcześniej).

Przynajmniej dwa tygodnie przed chrztem rodzice dziecka (przynajmniej jedno z nich) zgłaszają chrzest w kancelarii parafialnej, przynosząc z sobą:
•    akt urodzenia dziecka;
•    świadectwo swego ślubu kościelnego (ci, którzy nie mają ślubu kościelnego niech przyniosą świadectwo zawarcia małżeństwa cywilnego);
•    zaświadczenia z parafii, w których mieszkają chrzestni stwierdzające, że mogą oni być chrzestnymi (można dostarczyć również w dniu chrztu).

Rodzice chrzestni
powinni być bierzmowani, mieć ukończone szesnaście lat, być katolikami wyznającymi swoją wiarę życiem zgodnie z nauką Kościoła (nie wolno np. dopuszczać do pełnienia tej funkcji osób żyjących w związkach niesakramentalnych oraz młodzieży nieuczęszczającej na katechizację). Osoby niespełniające tych wymogów nie mogą być chrzestnymi.

BIERZMOWANIE

Przez sakrament chrztu zostaliśmy odrodzeni wewnętrznie, uświęceni, obmyci z grzechu pierworodnego. Staliśmy się dziećmi Bożymi, zjednoczonymi z Chrystusem i Jego Mistycznym Ciałem-Kościołem. Przez chrzest mamy udział w prorockiej, kapłańskiej i pasterskiej funkcji Zbawiciela. Przez sakrament bierzmowania natomiast Chrystus obdarza nas licznymi łaskami i powołuje do aktywnego budowania Kościoła.

W spotkaniach powinni wziąć udział wszyscy gimnazjaliści mieszkający w naszej parafii.

Udział w spotkaniach przez wszystkie trzy lata Gimnazjum jest jednym z warunków dopuszczenia do przyjęcia Sakramentu Bierzmowania.

EUCHARYSTIA

Ustanowienie przez Chrystusa Najświętszego Sakramentu miało miejsce w Wielki Czwartek, w czasie Ostatniej Wieczerzy. Wspomina o tym św. Paweł, a także św. Mateusz, Marek i Łukasz. Ten ostatni zaznacza, jak bardzo Chrystus pragnął uczestniczyć w uczcie paschalnej, aby ustanowić sakrament swojej obecności, sprawiający nasze najgłębsze zjednoczenie z Nim. Powiedział do apostołów: „Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał” (Łk 22,15). Pod postaciami chleba i wina obecny jest w najprawdziwszy sposób sam nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus. Jest On obecny, jak uczy Kościół, „prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie”. (Por. Sobór Trydencki: DS 1651; KKK 1374).

Konsekrowana hostia i konsekrowane wino nie jest hostią ani winem, lecz Ciałem i Krwią Chrystusa. Przypomina nam tę tajemniczą prawdę określenie: obecność „substancjalna” (por. KKK 1374). Istnieją zatem tylko widoczne dla nas postacie chleba i wina, substancjalnie jednak pod tymi znakami jest obecny cały Jezus Chrystus, Bóg i człowiek zmartwychwstały. Cały jest obecny i pod postaciami chleba, i pod postaciami wina. Inaczej mówiąc, w Eucharystii spotykamy się nie tylko z samym działaniem Zbawiciela lub ze skutkami tego działania, lecz z Nim samym. obecnym substancjalnie z naturą ludzką i Boską.

Przygotowanie do I Komunii świętej dzieci klas II szkół podstawowych:

Wiedzę religijną zdobywają dzieci na lekcjach religii w szkole. Natomiast „życia religijnego” w tym również „życia eucharystycznego” uczą się w swoim domu i w swoim kościele parafialnym.

SPOWIEDŹ

Sakrament pokuty i pojednania jest to sakrament ustanowiony przez Chrystusa w Kościele, w którym mocą Ducha Świętego, grzechy po Chrzcie popełnione, szczerze objęte żalem i wyznane spowiednikowi z wolą poprawy, zostają przez Boga odpuszczone mocą absolucji kapłańskiej.
Oznacza, to że grzesznik przystępujący pod wpływem Ducha Świętego do Sakramentu Pokuty, winien na pierwszym miejscu nawrócić się do Boga całym sercem. To wewnętrzne nawrócenie serca, które obejmuje żal za grzechy i postanowienie podjęcia nowego życia, wyraża się poprzez wyznanie grzechów Kościołowi, przez zadośćuczynienie i poprawę życia. Pan Bóg zaś udziela odpuszczenia grzechów za pośrednictwem Kościoła, który działa przez posługę kapłanów.

WARUNKI SAKRAMENTU POKUTY:
1.    Rachunek sumienia.
2.    Żal za grzechy.
3.    Mocne postanowienie poprawy.
4.    Spowiedź szczera.
5.    Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu.

Spowiedź św. w naszym kościele sprawowana jest podczas wszystkich mszy świętych; rano w starym kościele – wieczorem w nowym kościele.

NAMASZCZENIE CHORYCH

Do tych, którzy z powodu choroby lub podeszłego wieku nie mają siły by przyjść do kościoła – księża wyjeżdżają w I-sze soboty miesiąca, aby ich wyspowiadać i udzielić Komunii świętej (jeśli potrzeba, również sakramentu Namaszczenia Chorych).

Ci, którzy nie wychodzą z domu dłużej niż rok, mają prawo do tego by w ich mieszkaniu ksiądz odprawił mszę świętą raz w roku.

Sakrament Chorych daje łaskę Bożą potrzebną do tego by zgodnie z wolą Boża przeżyć czas choroby lub starości, dlatego sakrament ten, należy przyjmować na początku każdej poważnej choroby (przy długotrwałej chorobie można go po kilku miesiącach ponownie przyjmować). Żadnego sakramentu, a wiec i Sakramentu Namaszczenia Chorych nie można udzielać osobie, która na pewno nie żyje!

Szczęśliwy, kto na Bożym Sądzie stanie bez grzechu – przynajmniej bez ciężkiego grzechu! Aby tak było – trzeba by człowiek przed śmiercią, gdy jest jeszcze świadomy, wyspowiadał się i przyjął Komunię świętą jako „wiatyk”, czyli „pokarm na drogę do wieczności”. O tym, kto tak umarł można powiedzieć, że miał szczęśliwą, dobra śmierć. Jeśli kochasz bliskich ci chorych i staruszków, to znajdziesz sposób by umożliwić im w czasie choroby i starości korzystanie ze spowiedzi i Komunii świętej.

Co należy przygotować, kiedy wzywamy kapłana do chorego?

Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż, ewentualnie wodę święconą i trochę waty. Jeśli nie ma wody święconej, można użyć wody zwykłej i poprosić kapłana o poświęcenie jej. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz święte oleje.

KAPŁAŃSTWO

Zbawiciel wybrał dwunastu najbliższych swoich współpracowników – apostołów, którym, zlecił dzieło przekształcania świata w królestwo Boże, wyzwolone z mocy grzechu i szatana, a oddane Bogu i uświęcone. Dlatego też nakazał im głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (por. Mt 28,18-20), sprawować Eucharystię na Jego pamiątkę (por. Łk 22,19) oraz odpuszczać grzechy (por. J 20,22-23). Również kapłani mają troszczyć się o królestwo Boże, czyli mają budować Kościół, Mistyczne Ciało Chrystusa, a przez to przyczyniać się do zbawienia świata i do uwielbienia Boga. Tak jak apostołowie, kapłani powołani są do głoszenia światu Ewangelii Jezusa Chrystusa, do szafowania sakramentami, głównie zaś – do sprawowania Eucharystii oraz udzielania rozgrzeszenia.

Każde ze święceń: diakonat, prezbiterat i biskupstwo, wyciska odrębny charakter sakramentalny i tym samym w szczególny sposób upodabnia człowieka do Chrystusa Kapłana, Proroka i Pasterza. W tej potrójnej funkcji Chrystusa – kapłańskiej, prorockiej, zwanej inaczej nauczycielską, i pasterskiej, czyli królewskiej – ma udział każda wyświęcona osoba. Przez charakter sakramentalny wyświęcony należy w szczególny sposób do Chrystusa i do Jego Kościoła.

Kościół zachodni nakłada na swoich kapłanów obowiązek zachowania celibatu, czyli bezżeństwa. Oprócz względów praktycznych wiele racji teologicznych przemawia za stałym utrzymaniem tej praktyki. Przez bezżeństwo kapłan ma upodobnić się do Jezusa Chrystusa, który nie zawarł małżeństwa, lecz poświęcił się wyłącznie pracy apostolskiej. Celibat ma być znakiem, że kapłan związany jest i oddany nie tylko jednej osobie lub swojej rodzinie, lecz wspólnocie Kościoła, podobnie jak Chrystus, który – ściśle zjednoczony ze swoim Mistycznym Ciałem, Kościołem – stale się o niego troszczy, ożywia go i umacnia.

Stała praktyka Kościoła nieudzielania święceń kapłańskich kobietom nie wynika z pogardy dla nich ani z przekonania, że są gorsze od mężczyzn. Głównym argumentem przemawiającym za podobną praktyką jest to, że Chrystus nie powołał żadnej kobiety do grona apostołów. Jezus nie zrobił tego, chociaż wcale nie gardził niewiastami, i w wielu wypadkach, ku wielkiemu zgorszeniu otoczenia, traktował je inaczej niż wymagały tego utarte formy kulturowe, zwyczaje i uprzedzenia. I tak np. Jezus rozmawiał z Samarytanką, co nawet ją samą zdziwiło, gdyż żaden Żyd nie zdobyłby się na coś podobnego (por. J 4,7-9.27); pozwolił kobiecie, prowadzącej w mieście grzeszne życie, oblewać łzami swoje stopy, wycierać je włosami, całować i namaszczać olejkiem, co wywołało oburzenie otoczenia (por. Łk 7,36-50); godził się na to, by kobiety chodziły z Nim i apostołami i pomagały im (por. Łk 8,1-3); potrafił dać za wzór do naśladowania kobietę, ubogą wdowę (por. Łk 21,1-4). A jednak, pomimo szacunku do kobiet, pomimo tego, że Jezus nimi nie gardził, że potrafił przełamywać różne uprzedzenia i zwyczaje wynikające z kultury Wschodu, nie powołał żadnej niewiasty do grona apostołów. Z tego też względu Kościół nie udziela kobietom święceń kapłańskich, chociaż przypomina im o konieczności aktywnego apostołowania, wynikającego z przyjęcia sakramentu chrztu i bierzmowania, z udziału w tzw. powszechnym kapłaństwie ludu Bożego.

MAŁŻEŃSTWO

Prawo kościelne postanawia, że ślub ma mieć miejsce w parafii zamieszkania narzeczonej lub narzeczonego.

Ślub kościelny to Sakrament Małżeństwa. Jest to więc złożenie (pod przysięgą!) przyrzeczeń nie tylko sobie nawzajem, ale również (a nawet przede wszystkim) Panu Bogu. To również zobowiązanie, że w życiu małżeńskim i rodzinnym małżonkowie będą kierować się nauką Kościoła i będą korzystać z Bożej pomocy (modlitwa – uczestnictwo w niedzielnej i świątecznej mszy świętej – częsta spowiedź i komunia święta).

Obowiązki narzeczonych:

  • spotkania w poradni rodzinnej;
  • odbycie dwukrotnej spowiedzi przedślubnej (pierwsza – w tym tygodniu, w którym był spisany protokół przedmałżeński; druga – tuż przed ślubem, by w stanie łaski uświęcającej przystąpić do sakramentu małżeństwa);
  • udział w kursie przedmałżeńskim;
  • rozmowa z kapłanem;
  • jeżeli narzeczeni chcą zawrzeć ślub tzw. konkordatowy zobowiązani są zgłosić się do USC i dostarczyć dokument zezwalający na pobłogosławienie małżeństwa ze skutkami cywilnymi;
  • 3 miesiące przed ślubem spisanie protokołu przedmałżeńskiego i stwierdzenie braku przeszkód małżeńskich,
  • narzeczony(a) przynosi dokument o wygłoszeniu zapowiedzi przedmałżeńskich od własnego ks. Proboszcza stwierdzający brak przeszkód małżeńskich;
  • spisanie aktu ślubu i złożenie podpisów przez narzeczonych i świadków (osoby pełnoletnie)

Dokumenty:

  • Świadectwo sakramentu chrztu świętego obydwu stron
  • Świadectwo bierzmowania;
  • Strona owdowiała przynosi – akt zgonu współmałżonka;
  • Dyplom ukończenia nauki religii z ostatniej klasy;
  • Dowody osobiste;
  • Dokument z USC stwierdzający brak przeszkód (w wypadku zawierania małżeństwa kościelnego wraz ze skutkami cywilnymi) – data wystawienia nie może przekraczać 3 miesięcy od daty ślubu.

W dniu ślubu:
10 minut przed godziną zawarcia sakramentu małżeństwa świadkowie zgłaszają się do zakrystii, aby przynieść obrączki i dostarczyć potwierdzenie spowiedzi św.

Możesz także pobrać folder informacyjny na temat sakramentów – wersja do wydruku