Parafia Łapanów

ŚWIĘTA

25 stycznia

NAWRÓCENIE ŚW. PAWŁA APOSTOŁA

Szaweł urodził się w Tarsie około 5-10 r. po Chrystusie. Pochodził z żydowskiej rodziny silnie przywiązanej do tradycji. Byli niewolnikami, którzy zostali wyzwoleni. Szaweł odziedziczył po nich obywatelstwo rzymskie. Gorliwość w strzeżeniu tradycji religijnej sprawiła, że mając około 25 lat stał się zdecydowanym przeciwnikiem i prześladowcą Kościoła. Uczestniczył jako świadek w kamienowaniu św. Szczepana. Około 35 r. z własnej woli udał się z listami polecającymi do Damaszku (Dz 9, 1n; Ga 1, 15-16), aby tam ścigać chrześcijan.

Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: «Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?» «Kto jesteś, Panie?» – powiedział. A On: «Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić».

(Dz 9, 3-6)

Po nagłym, niespodziewanym i cudownym nawróceniu przyjął chrzest i zmienił imię na Paweł. Św. Paweł, nazywany Apostołem Narodów, jest autorem 13 listów do gmin chrześcijańskich, włączonych do ksiąg Nowego Testamentu. Zginął śmiercią męczeńską przez ścięcie mieczem w tym samym roku – 67 – co św. Piotr. W Rzymie w IV w. szczątki Pawła Apostoła złożono w grobowcu, nad którym wybudowano bazylikę św. Pawła za Murami.

cyt. za: http://brewiarz.katolik.pl

2 lutego

OFIAROWANIE PAŃSKIE

Święto Oczyszczenia N.M.P jest ostatnim z cyklu świąt w czasie po Objawieniu Pańskim. Jest to jedna z najstarszych uroczystości Najświętszej Panny, gdyż jeszcze w VII w. zajmowała w Rzymie drugie miejsce po Wniebowzięciu. Obchodzi się ją 2. lutego, ponieważ Maryja, chcąc być posłuszną prawu Mojżesza, musiała udać się z Panem Jezusem do Jerozolimy w 40 dni po Narodzeniu Dzieciątka (25 XII – 2 II), by tam w świątyni złożyć ofiary.

Gdy upłynęły dni oczyszczenia Maryi według Prawa Mojżeszowego, rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.

Łk 2,22-24

Po reformie liturgicznej w 1969 r. święto nosi nazwę Ofiarowania Pańskiego.

cyt. za: http://sanctus.pl

14 lutego

ŚWIĘCI CYRYL (MNICH)
I METODY (BISKUP)

Bracia pochodzący z Salonik, zwani także „braćmi sołuńskimi” (Saloniki po słowiańsku to Sołuń). Prowadzili w IX w. misje chrystianizacyjne na ziemiach zamieszkałych przez Słowian (na Krymie, wśród Bułgarów i na Morawach). Stworzyli 40-literowy alfabet oddający dźwięki występujące w języku staro-cerkiewno-słowiańskim, zwany głagolicą. Dokonali przekładu Biblii na ten język i wprowadzili go do liturgii. Obydwaj święci uważani są za apostołów Słowian.
W 1980 r. papież Jan Paweł II ogłosił ich współpatronami Europy.

22 lutego

KATEDRA ŚW. PIOTRA APOSTOŁA

Święto ustalił papież Paweł IV w 1558 r. jako pamiątkę wstąpienia na tron rzymski św. Piotra.
Od IV w. chrześcijanie rzymscy znali i obchodzili święto Katedry świętego Piotra, wspominając, że Apostoł był biskupem tego miasta. W ten sposób składali hołd św. Piotrowi za to, że w Rzymie założył gminę chrześcijańską i miasto obrał za stolicę chrześcijaństwa.
Po grecku słowo kathédra i po łacinie cathedra oznacza „krzesło”. Pierwotnie to słowo oznaczało podwyższone miejsce, z którego naucza biskup – szczególnie w odniesieniu do rzymskiej stolicy św. Piotra. Bazylika św. Piotra w Rzymie stała się symbolem władzy zwierzchniej w Kościele pełnionej przez św. Piotra i jego następców.

Tam też znajdują się szczątki drewnianego krzesła, na którym miał zasiadać sam św. Piotr w potężnej marmurowej rzeźbie za głównym ołtarzem autorstwa Gian Lorenzo Berniniego, od 1666 r. wieńczącej absydę bazyliki watykańskiej. Jest symbolem posługi papieskiej w Kościele i nieustannym świadectwem, że biskupi rzymscy mają tę samą władzę nad Kościołem Chrystusa, jaką miał Piotr, a następcami Piotra mogą być tylko biskupi rzymscy.
Obecnie wśród chrześcijan istnieją obiekcje dotyczące zakresu władzy papieża. Sobór Watykański I (1870) wydał następujące orzeczenie dogmatyczne:

„Nauczamy przeto i orzekamy, według świadectw Ewangelii, że Chrystus Pan bezpośrednio i wprost św. Piotrowi Apostołowi obiecał i powierzył prymat władzy nad całym Kościołem Bożym… Jeśliby tedy kto powiedział, że św. Piotr Apostoł nie jest przez Chrystusa Pana ustanowiony księciem wszystkich Apostołów i głową widzialną całego Kościoła walczącego, albo że otrzymał on od tegoż Pana naszego Jezusa Chrystusa wprost i bezpośrednio tylko honorowy a nie prawdziwy prymat władzy, niech będzie wyklęty”.

Święto Katedry św. Piotra jest więc liturgiczną medytacją nad papieskim prymatem, nad autorytetem Następców św. Piotra oraz nad ich apostolskim nauczaniem.

4 marca

ŚW. KAZIMIERZ KRÓLEWICZ

Święty Kazimierz Królewicz był drugim z kolei spośród sześciu synów Kazimierza Jagiellończyka. Jego matką była Elżbieta, córka cesarza Niemiec, Albrechta II Habsburga. Urodził się w Krakowie w 1458 roku. Jego wychowawcą był kanonik krakowski Jan Długosz. Królewicz od dzieciństwa odznaczał się nadzwyczajną pobożnością, szczególną czystością ducha i miłosierdziem względem ubogich. Był gorliwym czcicielem Eucharystii i Najświętszej Maryi Panny,  spędzając wiele godzin na modlitwie i adoracji Najświętszego Sakramentu. Złożył ślub czystości, umartwiał swe ciało postami, noszeniem włosiennicy i spaniem na gołej ziemi. Zmarł 4 dnia marca 1484 r. mając 26 lat.

Kiedy w 1602 r. z okazji kanonizacji otwarto grób Kazimierza, jego ciało znaleziono nienaruszone mimo bardzo dużej wilgotności grobowca. Uroczystości kanonizacyjne odbyły się w 1604 r. w katedrze wileńskiej. Przez pięć wieków czczony był przede wszystkim jako patron dwóch narodów – Polski i Litwy. Jego orędownictwu przypisywano zwycięstwa nad Rosjanami i Szwedami, m.in. pod Połockiem i Kircholmem. Młodzież prosiła go o pomoc w zachowaniu czystości. Patron Polski, Litwy, metropolii: wileńskiej, grodzieńskiej, białostockiej i krakowskiej; miejscowości: Radomia, poznańskiej Śródki i Palermo ponadto młodzieży, belgijskiej Sodalicji Mariańskiej, litewskiego harcerstwa, a imię św. Kazimierza noszą dwie miejscowości: w Wenezueli i Kanadzie.

Dzisiaj mówi się, że św. Kazimierz powinien patronować tym, którzy pełnią służbę publiczną w państwie.

25 kwietnia

ŚW. MAREK EWANGELISTA

W księgach Nowego Testamentu występuje pod imieniem Jan, Dzieje Apostolskie (Dz 12, 12) wspominają go jako „Jana zwanego Markiem”, syn Marii, która prawdopodobnie była właścicielką domu, w którym odbyła się Ostatnia Wieczerza. Był Palestyńczykiem. Imienia jego ojca nie znamy. Zapewne, w czasach publicznej działalności Pana Jezusa matka jego, Maria, była wdową; pochodziła z Cypru. Największą zasługą św. Marka jest to, że zostawił nam napisany zwięzły opis życia i nauki Pana Jezusa. Jego Ewangelia miała być wiernym echem katechezy św. Piotra. Napisał ją św. Marek przed rokiem 62, w którym ukazała się Ewangelia św. Łukasza. Mogła więc powstać w latach 50-60. Zaczyna on swoją Ewangelię od Chrztu Pana Jezusa i od powołania św. Piotra na Apostoła. Podaje on jako szczegół charakterystyczny: pobyt Pana Jezusa w domu św. Piotra i uzdrowienie jego teściowej (Mk 1, 29-31). Ewangelię swoją pisał zapewne w Rzymie, gdyż przypomina znanych w Rzymie gminie chrześcijańskiej: Aleksandra i Rufusa (Mk 15, 21) jako świadków pośrednich męki Pańskiej.

cyt. za: http://brewiarz.katolik.pl

29 kwietnia

ŚW. KATARZYNA ZE SIENY
dziewica i doktor Kościoła,
patronka Europy

Katarzyna Benincasa urodziła się w Sienie jako dwudzieste czwarte dziecko swych rodziców 25 marca 1347 r. Pochodziła z zamożnej rodzinny farbiarzy. Mając dwanaście lat po raz pierwszy ujawniła pragnienie całkowitego oddania się na służbę Bogu. Wpływ na kształtowanie jej życia religijnego wywarli dominikanie oraz krewni tercjarze z trzeciego zakonu. W wieku szesnastu lat wstąpiła do „Zakonu Pokutniczego”, który mieścił się w klasztorze przy kościele św. Dominika w Sienie. Wyznaczyła sobie surową regułę, która polegała na wykluczeniu rozmów i kontaktów ze świeckimi oraz spotykaniu się tylko ze spowiednikiem i współsiostrami. Potwierdzeniem wyboru drogi zakonnej była wizja Chrystusa i przeżycie mistycznych zaślubin z Nim. Katarzyna rozpoczęła posługę w szpitalu dla trędowatych przejawiając troskę i gorliwość w spełnianiu uczynków miłosierdzia. Wtedy otrzymała też stygmaty, które były fizycznym odbiciem ran Jezusa. Zmarła 29 kwietnia 1380 r. w Rzymie. Kult rozpoczął się zaraz po jej śmierci, a uroczysta kanonizacja odbyła się 26 czerwca 1461 r. w bazylice św. Piotra. W nagrodę za poniesione trudy w obronie Kościoła została ogłoszona w 1866 r. przez papieża Piusa IX drugą, po ŚW. Piotrze, patronką Rzymu. Natomiast papież Pius XII w 1939 r. proklamował Ją, obok Św. Franciszka z Asyżu, patronką Italii.

Św. Katarzyna ze Sieny jest uważana za wzór oddania się Kościołowi. Postawę posłuszeństwa względem Chrystusa opisała w wizjach i rozważaniach.

cyt. za: http://www.zaufaj.com

6 maja

ŚWIĘCI APOSTOŁOWIE FILIP
I JAKUB MŁODSZY

Filip pochodził z Betsaidy nad Jeziorem Galilejskim. Był uczniem Jana Chrzciciela. Powołany przez Jezusa został jednym z dwunastu Jego uczniów:

Nazajutrz Jezus postanowił udać się do Galilei. I spotkał Filipa. Jezus powiedział do niego: „Pójdź za Mną”. Filip zaś pochodził z Betsaidy, z miasta Andrzeja i Piotra.”

J 1, 43-44

Filip miał apostołować w Scytii – a więc w okolich Donu i Dniepru. Byłby to więc pierwszy Apostoł Słowian. Potem miał przenieść się do Frygii (Mała Azja) i w jej stolicy, Hierapolis, ponieść męczeńską śmierć za panowania Domicjana (81-96) przez ukrzyżowanie, a potem ukamienowanie.

Jakub, zwany Młodszym lub Mniejszym (dla odróżnienia od drugiego Apostoła Jakuba, zwanego także Starszym – przy czym starszeństwo oznacza tu kolejność włączenia do grona Apostołów), był synem Kleofasa i Marii, rodzonym bratem św. Judy Tadeusza, krewnym Jezusa. W katalogach Apostołów jest wymieniany na jednym z ostatnich miejsc – co oznacza, że przyłączył się do grona Apostołów najpóźniej. Pochodził z Nazaretu. Jego matka miała na imię Maria, jego ojcem był Alfeusz, zwany również Kleofasem. Jakub był rodzonym bratem św. Judy Tadeusza. Zmarł śmiercią męczeńską w Jerozolimie ok. 62 r. Został ukamienowany.

cyt. za: http://brewiarz.katolik.pl

14 maja

ŚW. MACIEJ APOSTOŁ

Święty Maciej – apostoł „numer 13”. Był pochodzenia żydowskiego, jak na to wskazuje pochodzenie wszystkich Apostołów, a także uczniów Chrystusa. Także hebrajskie imię teoforyczne Mattatyah (greckie Theodoros lub łacińskie Adeodatus – dar Jahwe) wskazuje na pochodzenie żydowskie Apostoła. Wybrano go do grona dwunastu po Wniebowstąpieniu Jezusa. Zastąpił Judasza Iskariotę. O życiu św. Macieja Apostoła nie wiemy prawie nic. Tradycja mówi, że zmarł męczeńską śmiercią w Jerozolimie. Najpierw był kamienowany, a następnie zabity toporem lub halabardą. Według innej tradycji został ukrzyżowany. Relikwie św. Macieja miała odnaleźć według podania św. Helena, cesarzowa, matka Konstantyna Wielkiego. W czasach późniejszych miano je rozdzielić po kościołach. Tak więc wskazuje się, że są one obecnie w Rzymie w bazylice Matki Bożej Większej, w Trewirze w Niemczech i w kościele Św. Justyny w Padwie.

cyt. za: http://biblia.wiara.pl

16 maja

ŚW. ANDRZEJ BOBOLA
prezbiter i męczennik, patron Polski

Andrzej urodził się 30 listopada 1591 r. w Strachocinie koło Sanoka. Pochodził ze szlacheckiej rodziny, bardzo przywiązanej do religii katolickiej. Nauki humanistyczne wstępne i średnie wraz z retoryką Andrzej pobierał w jednej ze szkół jezuickich, prawdopodobnie w Wilnie w latach 1606-11. 31 lipca 1611 r., w wieku 20 lat, wstąpił do jezuitów w Wilnie. W latach 1613-1616 studiował filozofię na Akademii Wileńskiej. Z relacji współczesnych wynika, że Andrzej był skłonny do gniewu i zapalczywości, do uporu we własnym zdaniu, niecierpliwy. Jednak świadectwa przełożonych, zostawione na piśmie podkreślają, że o. Andrzej pracował nad sobą, że miał wybitne zdolności, był dobrym kaznodzieją, miał dar obcowania z ludźmi. Wytrwałą pracą nad sobą doszedł o. Andrzej do takiego stopnia doskonałości chrześcijańskiej i zakonnej, że pod koniec życia powszechnie nazywano go świętym. Dzięki Bożej łasce potrafił wznieść przeciętność na wyżyny heroizmu. Nazwano go apostołem Pińszczyzny i Polesia. Nawrócił wielu prawosławnych. Jego gorliwość, którą określa nadany mu przydomek „łowca dusz – duszochwat”, była powodem wrogości ortodoksów. W czasie wojen kozackich przerodziła się w nienawiść i miała tragiczny finał. Pojmany przez oddział kozacki był bestialsko torturowany. Potem powieszono go twarzą do dołu. Uderzeniem szabli w głowę dowódca zakończył nieludzkie męczarnie l6 maja 1657 r.
Beatyfikowany został 30 października 1853 r., a 17 kwietnia 1938 r., w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, Pius XI dokonał uroczystej kanonizacji. W kwietniu 2002 r. watykańska Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, przychylając się do prośby Prymasa Polski kard. Józefa Glempa, nadała św. Andrzejowi Boboli tytuł drugorzędnego patrona Polski.

cyt. za: http://brewiarz.katolik.pl

31 maja

NAWIEDZENIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana».

Łk 1,39-45

Święto Nawiedzenia NMP powstało w zakonie franciszkańskim z inspiracji św. Bonawentury w 1263 r. i wyznaczono wówczas termin 2 lipca, czyli w dzień po zakończeniu oktawy Narodzenia św. Jana i tak było do 1969 r. Papież Bonifacy IX polecił nowe święto obchodzić w całym Kościele katolickim od 1389 r., a Sobór w Bazylei to potwierdził w 1441 r.
Święto powstało z rozważań pięknej tajemnicy życia Maryi, mianowicie Jej spotkania ze św. Elżbietą przed narodzeniem św. Jana Chrzciciela. Matka św. Jana nazwała Maryję błogosławioną i Matką Pana, Matką Bożą, która przybyła do domu Zachariasza, aby pełnić posługę miłości. Maryja około trzech miesięcy pozostała u św. Elżbiety, pomagając jej, jak można przypuszczać, w domowych zajęciach.

cyt. za: http://www.opoka.org.pl

3 lipca

ŚW. TOMASZ APOSTOŁ

Tomasz, zwany także Didymos, „Bliźniak”, należał do ścisłego grona Dwunastu Apostołów. Ewangelie wspominają go, kiedy jest gotów pójść z Jezusem na śmierć (J 11,16); w Wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy (J 14,5); osiem dni po zmartwychwstaniu, kiedy ze sceptycyzmem wkłada rękę w bok Jezusa (J 20,19nn); nad Jeziorem Genezaret, gdy jest świadkiem cudownego połowu ryb po zmartwychwstaniu Jezusa (J 21,2).
Św. Tomasz jest patronem Indii, Portugalii, Urbino, Parmy, Rygi, Zamościa; architektów, budowniczych, cieśli, geodetów, kamieniarzy, murarzy, stolarzy, małżeństw i teologów.

cyt. za: http://www.apostol.pl

11 lipca

ŚW. BENEDYKT Z NURSJI
opat, patron Europy

Benedykt urodził się ok. 480 r. wraz ze swoją bliźniaczą siostrą, św. Scholastyką. Na studia udał się do Rzymu. Opuścił wieczne miasto, gdyż chciał oddać się Panu Bogu na wyłączną służbę jako asceta. Udał się ok. 60 km na wschód w kierunku Tivoli i osiadł w przysiółku Enfide (dzisiaj Affile) przy kościele świętych Piotra i Pawła u stóp wzgórz Prenestini. Z niewiadomych bliżej przyczyn opuścił jednak i to miejsce i przeniósł się do Subiaco. Znalazł tu nie tylko ciszę, ale również dogodną grotę, gdzie mógł zamieszkać i oddać się wyłącznie kontemplacji. Z rąk jakiegoś mnicha przyjął też habit. Obrana przez niego grota zapewniała mu zupełny spokój. Przebywał tam trzy lata. Miejscowi górale, wypasający kozy zaopatrywali go w konieczną żywność. Pod jego kierunkiem utworzono 12 małych klasztorków po 12 uczniów każdy. Benedykt zabrał ze sobą najgorliwszych i najbardziej oddanych uczniów i przeniósł się z nimi na Monte Cassino do ruin dawnej fortecy rzymskiej. Kiedy stanął już klasztor i kościół, a mury nowej placówki zaczęły się zapełniać adeptami, Benedykt postanowił ułożyć regułę. Reguła św. Benedykta stała się podstawą dla wielu innych. Zmarł 21 marca 547 r. w kilka dni po śmierci swojej siostry, św. Scholastyki, założycielki żeńskiej gałęzi benedyktynów.
Benedykt z Nursji należy do najgłośniejszych postaci w Kościele łacińskim. Wsławił się niezwykle mądrą i wyważoną regułą, która stała się podstawą dla bardzo wielu późniejszych rodzin zakonnych na Zachodzie.

cyt. za: http://brewiarz.katolik.pl

23 lipca

ŚW. BRYGIDA
zakonnica, patronka Europy

Brygida urodziła się w Finstad w Szwecji, w 1303 r. Pochodziła ze znakomitego, książęcego rodu. Z rodziny jej ojca wywodził się św. Eryk (+1160), król i patron Szwecji, zaś ciotką Brygidy była bł. Ingrid ze Skennige (+1282), założycielka pierwszego w Szwecji klasztoru dominikanek. Chociaż Brygida myślała o wstąpieniu do klasztoru, to jednak posłuszna woli ojca, poślubiła księcia Ulfa Gotmarssona. Małżonkowie przeżyli razem dwadzieścia osiem lat. Brygida urodziła czterech synów i cztery córki, jedną z nich była późniejsza św. Katarzyna Szwedzka (1331-81). W 1342 r. Brygida udała się z mężem do grobu św. Jakuba Apostoła w hiszpańskiej Compostelli. Po powrocie do Szwecji Ulf wstąpił do klasztoru cystersów, gdzie w 1344 r. zmarł. Po wychowaniu i usamodzielnieniu się dzieci, Brygida wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Całkowicie poświęciła się działalności charytatywnej oraz życiu pokutnemu. Pod wpływem objawień, zaangażowała się w sprawy Kościoła powszechnego. Szczególnie zabiegała o powrót papieży z wygnania do Stolicy Apostolskiej. W 1346 r. założyła Zakon Najświętszego Zbawiciela, którego siostry nazywane są popularnie brygidkami. Jej córka, św. Katarzyna Szwedzka została opatką pierwszego klasztoru, w miejscowości Vadstena. W czasie modlitw miewała wizje mistyczne, które uwieczniła w słynnej „Księdze objawień”. Zmarła w czasie ostatniej pielgrzymki do Wiecznego Miasta, 23 lipca 1373 r. Jej ciało zostało pochowane w klasztorze brygidek w Vadstena, w Szwecji.
Kanonizował ją papież Bonifacy IX w 1391 r., a papież Jan Paweł II w 1999 r. ogłosił współpatronką Europy.

cyt. za: http://www.franciszkanie.pl

25 lipca

ŚW. JAKUB STARSZY APOSTOŁ

Wśród apostołów było dwóch Jakubów. Dla odróżnienia nazywani są Większy i Mniejszy, albo też Starszy i Młodszy. Przy tym prawdopodobnie nie chodziło o ich wiek, ale o kolejność przystępowania do grona apostołów. Św. Jakub Większy jest tym, który jest wymieniany w spisie apostołów wcześniej – był powołany przez Jezusa, razem ze swym bratem Janem, jako jeden z Jego pierwszych uczniów (Mt 4,21-22): święci Mateusz i Łukasz wymieniają go na trzecim miejscu, a święty Marek na drugim. Jakub i jego brat Jan byli synami Zebedeusza. Byli rybakami i mieszkali nad jeziorem Tyberiadzkim. Dzieje Apostolskie wspominają o św. Jakubie dwa razy: kiedy wymieniają go na liście Apostołów (Dz 1,13) oraz przy wzmiance o jego męczeńskiej śmierci. Z tej okazji św. Łukasz tak pisze:

W tym samym czasie Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana…

Dz 12,1-2

Jakuba stracono w 44 r. bez procesu – zapewne dlatego, aby nie przypominać ludowi procesu Chrystusa Pana i nie narazić się na jakieś nieprzewidziane reakcje. Jakub był pierwszym wśród Apostołów, a drugim po św. Szczepanie, męczennikiem Kościoła (zgodnie z przepowiednią Chrystusa – Mk 10,39).
Święty jest patronem Hiszpanii i Portugalii; ponadto m. in. zakonów rycerskich walczących z islamem, czapników, hospicjów, szpitali, kapeluszników, pielgrzymów, sierot.

cyt. za: http://brewiarz.katolik.pl

6 sierpnia

PRZEMIENIENIE PAŃSKIE

Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!» Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa.

Mt 17,1-8

Termin „Przemienienie Pańskie” nie jest adekwatny do greckiego słowa metemorfothy, które ma o wiele głębsze znaczenie. Podczas gdy słowo „przemienienie” oznacza zjawisko zewnętrzne, to słowo greckie sięga w istotę zjawiska. Należałoby więc tłumaczyć, że Chrystus okazał się tym, kim jest w swojej naturze i istocie, że jest Synem Bożym. Przemienienie pozwoliło Apostołom zrozumieć, jak mizerne i niepełne są ich wyobrażenia o Bogu. Chrystus przemienił się na oczach Apostołów, aby w dniach próby ich wiara w Niego nie zachwiała się. Przemienienie to jednak nie tylko pamiątka dokonanego faktu. To nie tylko nadzieja także naszego zmartwychwstania i przemiany. To równocześnie nakaz zostawiony przez Chrystusa, to zadanie wytyczone Jego wyznawcom. Warunkiem naszego eschatologicznego przemienienia jest stała przemiana duchowa, wewnętrzne, uparte naśladowanie Chrystusa.
Uroczystość Przemienienia Pańskiego na Wschodzie spotykamy już w VI w. Na Zachodzie jako święto obowiązujące dla całego Kościoła wprowadził ją papież Kalikst III z podziękowaniem Panu Bogu za odniesione zwycięstwo oręża chrześcijańskiego pod Belgradem w dniu 6 sierpnia 1456 r. W Polsce święto znane jest w XI w.

cyt. za: http://brewiarz.katolik.pl

9 sierpnia

ŚW. TERESA BENEDYKTA OD KRZYŻA
dziewica i męczennica, patronka Europy

Edyta Stein urodziła się we Wrocławiu 12 października 1891 r. w wielodzietnej rodzinie żydowskiej. Tego dnia przypadało wielkie święto żydowskie – Dzień Pojednania (Jom Kippur). Matka Edyty była osobą religijną i w domu swoim zachowywała wiernie przepisy judaizmu. Starała się też wpoić swoim dzieciom wierność Jedynemu Bogu Jahwe. jej dobry przykład nie uchroniły przyszłej świętej od zwątpienia w istnienie Najwyższego. Już w wieku 14 lat dziewczynka deklaruje się jako ateistka. Jednakże w roku 1921 życie Edyty diametralnie się zmienia. Przeczytanie dzieła „Życie” św. Teresy od Jezusa zaowocowało w niej decyzją nawrócenia. Chrzest przyjmuje 1 stycznia 1922 r. i otrzymuje imię Teresa. Kolejny krok to odczytywanie swego powołania do Karmelu oraz pokorne czekanie na możliwość jego zrealizowania. Czeka cierpliwie na zgodę spowiednika, aż wreszcie uzyskuje ją. 14 października 1933 r. zostaje przyjęta do Karmelu w Kolonii. Tam pozostaje do roku 1938, aby następnie przenieść się do klasztoru w Echt. Stamtąd 2 sierpnia 1942 r. zostaje zabrana przez gestapo. Ginie prawdopodobnie 9 lub 10 sierpnia 1942 r. w komorze gazowej w Oświęcimiu. Została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II 1 maja 1987 r., a jej kanonizacja miała miejsce 11 października 1998 r. Edyta Stein jest dla nas wzorem, jak nie zamykać się w ciasnych ramach przesadnego intelektualizmu. Jest przykładem jak unieść się na skrzydłach rozumu i wiary, o których pisał Jan Paweł II w swojej encyklice „Fides et Ratio”, i to unieść się aż ku wyżynom świętości. Kolejny punkt jej nauki jest ukryty w jej imieniu zakonnym: s. Teresa Benedykta od Krzyża. To imię sama wybrała i była ogromnie szczęśliwa, gdy otrzymała je w chwili składania ślubów zakonnych. Wybór wezwania „od Krzyża” świadczy, że powoli odczytywała swoje powołanie do złączenia się z Krzyżem Chrystusa. Potwierdzeniem są też jej słowa :„Przez krzyż rozumiałam cierpienia ludu Bożego, które się właśnie wtedy zaczęły. Uważałam, że ci, którzy rozumieją, iż to jest krzyż Chrystusowy, w imię reszty winni go wziąć na siebie. Dziś wiem, o wiele lepiej, co znaczy być poślubioną w znaku krzyża”.

cyt. za: http://www.christusrex.brzegdolny.pl

10 sierpnia

ŚW. WAWRZYNIEC
diakon i męczennik
znany również jako Laurencjusz

Urodził się w aragońskim Huesca, około roku 225, w rodzinie pobożnych Orencjusza i Pacjencji. Ukończył studia teologiczne na uniwersytecie w Saragossie. Niektóre źródła podają, że był spokrewniony ze św. Wincentym z Saragossy. Tam też miał spotkać przyszłego papieża św. Sykstusa II. Został jednym z siedmiu diakonów papieskich, zarządzającym kościelnym majątkiem i opiekującym się ubogimi. W czasie prześladowań, jakie wybuchły za cesarza Waleriana papież został pojmany, a wraz nim czterech diakonów, w tym i św. Wawrzyniec. Gdy cesarz próbował prośbami i groźbami wymusić na Świętym oddanie całego kościelnego majątku, ten poprosił o trzy dni na zebranie wszystkiego. W tym czasie rozdał kościelne skarby biednym, a stając przed Walerianem na czele niewielkiej delegacji złożonej z ubogich i chorych, powiedział: „Oto są skarby Kościoła!”. Rozwścieczony władca kazał go najpierw biczować, potem powieszono go, wyrywając mu członki ze stawów. Na samym końcu rozciągnięto na kracie, pod którą położono rozżarzone węgle. Zginął męczeńską śmiercią w 258 r. Kratę na której go żywcem upieczono papież Paschalis II umieścił w kościele San Lorenzo in Lucina.
Św. Wawrzyniec jest patronem Hiszpanii, Kanady, Sri Lanki, Rzymu, Rotterdamu, Norymbergi, Wodzisławia Śląskiego, Słupcy (od 10 sierpnia 2010) i wielu innych miast na świecie oraz diecezji pelplińskiej. Piekarzy, kucharzy, bibliotekarzy, komediantów, ubogich, administratorów, archiwistów, hutników szkła, szklarzy, ratowników GOPR.
Wzywany w obronie przed pożarem, poparzeniami i chorobami reumatycznymi.

cyt. za: http://martyrologium.blogspot.com

24 sierpnia

ŚW. BARTŁOMIEJ APOSTOŁ

 

Znany pod dwoma imionami: Natanael i Bartłomiej. Apostoł po wniebowstąpieniu Chrystusa głosił Ewangelię w krajach Wschodu. Zmarł śmiercią męczeńską prawdopodobnie w 70 roku. Został ścięty, a wcześniej żywcem obdarty ze skóry.

CZYTAJ WIĘCEJ

8 września

NARODZENIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

Jakkolwiek Ewangelie nie mówią zbyt wiele o narodzeniu i pierwszych latach życia Najświętszej Maryi Panny, to jednak brak ten uzupełniają apokryfy* popularne pisma wczesnochrześcijańskie nieznanych autorów. Wśród nich wyróżnia się „Protoewangelia Jakuba”, pochodząca z połowy II w. Apokryf podaje okoliczności narodzenia Maryi. Wymienia imiona rodziców: Joachima i Anny. Mówi o pierwszych latach Jej życia i oddaniu na dalsze wychowanie do świątyni. Gdzie się urodziła Maryja? Wspomniany apokryf mówi, że w pobliżu świątyni jerozolimskiej. W VI w. w miejscu Jej narodzenia, gdzie był dom Jej rodziców, zbudowano Kościół Najświętszej Panny. Dzień poświęcenia Kościoła 8 września przyjęto jako datę narodzenia Maryi. Jest to obecna bazylika św. Anny. Tam do dziś czczona jest figura Maryi jako małego dzieciątka.
W Polsce święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny tradycyjnie nazywa się świętem Matki Bożej Siewnej. Zgodnie ze starodawnym zwyczajem wierni przynoszą w tym dniu do kościoła ziarno do poświęcenia pod nowy zasiew. Pod koniec Mszy św. kapłan wypowiada następujące słowa: ” Za przyczyną Bogarodzicy prośmy wszechmogącego Boga, aby temu ziarnu dał moc obfitego plonu, a nam cierpliwą ufność w Jego ojcowską Opatrzność”.


cyt. za: http://www.niedziela.pl

*Apokryfami nazywamy pisma niepewnego pochodzenia, które nie zostały przyjęte do konkretnego kanonu Pism Świętych
WIĘCEJ http://www.opoka.org.pl


14 września

PODWYŻSZENIE KRZYŻA ŚWIĘTEGO

Cześć, jaką świat chrześcijański otaczał osobę Jezusa Chrystusa, dotyczyła również tego wszystkiego, co miało z Nim styczność. Dlatego taką pieczołowitością tradycja chrześcijańska otoczyła miejsca wskazane przez Ewangelie i uświęciła wiele z nich wystawieniem kaplic, a nawet okazałych bazylik.
Szczególną czcią otaczano zawsze Krzyż, na którym Pan Jezus oddał swoje życie dla rodzaju ludzkiego. Według starożytnego podania miała go odnaleźć w 326 r. św. Helena, matka cesarza Konstantyna Wielkiego. Na wiadomość o tym cesarz miał wysłać do Jerozolimy najznakomitszych swoich architektów Zenobiusza i Eustaza, którzy na górze Kalwarii wystawili ku czci św. Krzyża (Ad Crucem) monumentalną Bazylikę: 150 m długości i 60 m szerokości. Obok niej wystawili Bazylikę Zmartwychwstania Pańskiego (Anastasis). Obie świątynie były połączone ze sobą podwórzem. Dnia 13 września 335 r. odbyło się uroczyste poświęcenie i przekazanie miejscowemu biskupowi obu Bazylik. Na tę pamiątkę obchodzono co roku 13 września uroczystość „Podwyższenia Krzyża świętego”. Później przeniesiono to święto na 14 września najpierw dla tych kościołów, które posiadały tę czcigodną relikwię, potem zaś dla całego Kościoła Powszechnego.
Na pamiątkę znalezienia Krzyża świętego obchodzić zaczęto osobne święto w Kościele Zachodnim dnia 3 maja (w Polsce przeniesione na 4 maja). Reforma liturgiczna z roku 1969 święto owo połączyła w jedno ze świętem Podwyższenia Krzyża świętego obchodzonego 14 września.

cyt. za: http://kosciol.wiara.pl


18 września

ŚW. STANISŁAW KOSTKA

Stanisław urodził się 28 grudnia 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu. Był synem Jana, kasztelana zakroczymskiego. Miał trzech braci i dwie siostry. Pierwsze nauki Stanisław pobierał w domu rodzinnym. W wieku 14 lat razem ze swoim bratem, Pawłem, został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Wiedeńska szkoła jezuitów cieszyła się wówczas zasłużoną sławą. Codziennie odprawiano Mszę świętą. Przynajmniej raz w miesiącu studenci przystępowali do sakramentów pokuty i komunii. Modlono się przed lekcjami i po nich. Wolny czas Stanisław spędzał na lekturze i modlitwie. Ponieważ w ciągu dnia nie mógł poświęcić kontemplacji wiele czasu, oddawał się jej w nocy. Zadawał sobie także pokuty i biczował się. Taki tryb życia nie mógł się podobać kolegom, wychowawcy i bratu. Uważali to za rzecz niemoralną, a Stanisława za „dziwaka”. Usiłowali go przekonywać złośliwymi przycinkami „jezuity” i „mnicha”, a potem nawet biciem i znęcaniem skierować na drogę „normalnego” postępowania. Stanisław usiłował im dogodzić, dlatego nawet brał lekcje tańca. Nie potrafił się jednak w tym odnaleźć. W grudniu 1565 r. ciężko zachorował. Według własnej relacji, kiedy był pewien śmierci, a nie mógł otrzymać Komunii świętej, gdyż właściciel domu nie chciał wpuścić kapłana katolickiego, wtedy sama św. Barbara, patronka dobrej śmierci, do której się zwrócił, w towarzystwie dwóch aniołów nawiedziła jego pokój i przyniosła mu Wiatyk. W tej samej chorobie zjawiła mu się Najświętsza Maryja Panna z Dzieciątkiem, które złożyła mu na ręce. Od niej też doznał cudu uzdrowienia i usłyszał polecenie, aby wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Jezuici jednak nie mieli zwyczaju przyjmować kandydatów bez zezwolenia rodziców, a na to Stanisław nie mógł liczyć. Zdobył się więc na heroiczny czyn: zorganizował ucieczkę, do której się starannie przygotował. W Dylindze jezuici mieli swoje kolegium. Tam Stanisław został przyjęty na próbę. Do nowicjatu został przyjęty w Rzymie, przy kościele św. Andrzeja. Stanisław rozpoczął nowicjat pełen szczęścia, że nareszcie spełniły się jego marzenia. Ojciec jednak postanowił za wszelką cenę go stamtąd wydobyć. W lutym 1568 r. Stanisław przeniósł się z kolegium jezuitów, gdzie mieszkał przełożony generalny zakonu, do domu św. Andrzeja na Kwirynale, gdzie przebywał do śmierci. Po północy 15 sierpnia 1568 r. przeszedł do wieczności. W dwa lata po śmierci współbracia udali się do przełożonego domu nowicjatu, aby pozwolił im zabrać ze sobą relikwię głowy Stanisława. Kiedy otwarto grób, znaleziono ciało nienaruszone.
Beatyfikowany w 1606 r.,  w 1674 r. papież Klemens X ogłosił bł. Stanisława jednym z głównych patronów Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litwy. Dekret kanonizacyjny wydał Klemens XI w 1714 r. Jednak z powodu śmierci papieża obrzędu uroczystej kanonizacji dokonał dopiero Benedykt XIV 31 grudnia 1726 r. Jan XXIII uznał św. Stanisława szczególnym patronem młodzieży polskiej.

cyt. za: http://brewiarz.katolik.pl


21 września

ŚW. MATEUSZ EWANGELISTA

A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!». On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami. Było bowiem wielu, którzy szli za Nim. Niektórzy uczeni w Piśmie, spośród faryzeuszów, widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: «Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?» Jezus usłyszał to i rzekł do nich: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».

Mk 2,14-17

O życiu młodzieńczych lat św. Mateusza nie wiemy nic, podobnie jak o pierwszych latach życia wszystkich Apostołów (…). Święty Marek podaje, że św. Mateusz miał jeszcze drugie imię, Lewi, i że jego ojcem był Alfeusz (Mk 2,13). Imię Mateusz nie należy do często spotykanych w Piśmie świętym. Pochodzi ono od hebrajskiego imienia Mattaj lub Mattanja, co oznacza „dar Boga” — a więc tyle, co: Bogdan, Teodor, Deusdedit itp.
Ze św. Mateuszem spotykamy się po raz pierwszy w Kafarnaum, kiedy Chrystus zastał go spełniającego obowiązki celnika i powołał go na Apostoła. Fakt ten miał miejsce po cudownym uzdrowieniu paralityka, którego spuszczono przez otwór zrobiony w suficie mieszkania (Mt 9,1-8). O tym cudzie musiał dowiedzieć się Mateusz, gdyż wieść o nim rozniosły tysiączne usta. Nie jest wykluczone, że Mateusz sam był świadkiem cudu, gdyż zainteresowanie samą osobą Chrystusa było wtedy ogromne. Poza wypadkiem powołania św. Mateusza na Apostoła i poza katalogiem, w którym jest jego imię wymienione, Ewangelie o tym Apostole zupełnie milczą. Według podania, po Wniebowstąpieniu Pana Jezusa św. Mateusz pozostał przez pewien czas w Palestynie i wtedy napisał pierwszą najdłuższą Ewangelię. Postanowił w niej wykazać, że Pan Jezus był prawdziwie obiecanym Mesjaszem, gdyż w jego życiu wypełniły się wszystkie proroctwa. Święty miał potem głosić Ewangelię w Etiopii, a według innych w Persji, i tam ponieść śmierć męczeńską. Najcenniejszą pamiątką, jaką po sobie zostawił św. Mateusz, to jego Ewangelia. Napisał ją pomiędzy rokiem 50 a 60. Według wszelkiego prawdopodobieństwa miał ją napisać w języku aramejskim, ponieważ była przeznaczona przede wszystkim dla Żydów. Cała treść Ewangelii, jej styl i język oraz podane szczegóły, wskazują na autora świadka i Żyda, doskonale zorientowanego w sytuacji i w czasach, o których pisał. Zasługą św. Mateusza jest i to, że swoim przykładem pociągnął innych, by pisali o Panu Jezusie. Tak powstały 4 Ewangelie, które się wzajemnie uzupełniają.

cyt. za: http://biblia.wiara.pl


29 września

ŚW. ARCHANIOŁÓW
MICHAŁA, RAFAŁA I GABRIELA

Aniołowie są istotami ze swej natury różnymi od ludzi. Należą do stworzeń, są nam bliscy, dlatego Kościół obchodzi ich święto. Do ostatniej reformy kalendarza kościelnego (z 14 lutego 1969 r.) istniały trzy odrębne święta: św. Michała czczono 29 września, św. Gabriela – 24 marca, a św. Rafała – 24 października. Obecnie wszyscy trzej archaniołowie są czczeni wspólnie.

cyt. za: http://brewiarz.katolik.pl

Michał

Michał po hebrajsku znaczy: Któż jak Bóg! To Archanioł Bożej sprawiedliwości, sądu, łaski i zlitowania, jeden z najpotężniejszych duchów niebiańskich. Jego zawołanie wyraża zdumienie, podziw, uwielbienie dla Stwórcy i jest mistycznym przeżyciem wielkości i dobroci Boga. Okrzyk ten ukazuje, że nikt i nic nie jest ponad Boga! Wyraża też wdzięczność i radość za dar istnienia, za to że stworzenie może zdumiewać się, podziwiać i wielbić Boga. Ukazuje potrzebę chwalenia Boga i stworzeń rozmiłowanych w majestacie Stwórcy. Jest w tym imieniu zawarta siła do przezwyciężania zła. Archanioł Michał i jego aniołowie walczą dzielnie z aniołami zbuntowanymi, są bowiem rozpaleni miłością Boga (por. Ap 12,7). Towarzyszy umierającym w odejściu ich dusz do nieba. Kościół wzywa na pomoc Archanioła Michała przeciw zasadzkom szatana – nieprzyjaciela Boga i ludzi.
Archanioł Michał patronuje: umierającym, szermierzom, złotnikom, mierniczym, rentgenologom, rytownikom, szlifierzom i kaplicom cmentarnym.

Rafał

Rafał po hebrajsku znaczy: Bóg uzdrawia – Bóg uleczył – Uzdrowienie Boże – Lekarstwo Boże. Rafał to jeden z siedmiu Archaniołów, którzy stoją w gotowości przed majestatem Pana. (por. Tb 12,15). Jest księciem aniołów. W Księdze Tobiasza pojawia się pod postacią ludzką i przybiera popularne żydowskie imię Azariasz, towarzysząc w drodze bohaterowi księgi. Przedstawia się go w sztuce sakralnej jako pielgrzyma, trzymającego rybę lub butelkę. To on był towarzyszem i przewodnikiem młodego Tobiasza w drodze z Niniwy do Raga w Medii. Uzdrowił ze ślepoty jego starego ojca i uwolnił od złego ducha dręczoną napaściami szatana Sarę. Nauczył on także ludzi obdarowanych łaską Boga, okazywania Mu wdzięczności: A teraz uwielbiajcie Pana na ziemi i dziękujcie Bogu! (Tb 12,20).
Rafał patronuje: pielgrzymom, chorym, chirurgom; bywa wzywany w czasie zarazy.

Gabriel

Gabriel po hebrajsku znaczy: Mąż Boży; albo Bóg jest moją mocą. Najczęstsze jego przedstawienia w sztuce ukazują go z przepaską na czole, z laską w ręku, ale bywa też przedstawiany z kulą ziemską. W swej misji spełnia rolę posłańca, który przekazuje ludziom przesłanie od Boga. W Księdze Daniela (8,15) Archanioł Gabriel pojawia się jako istota niebiańska o wyglądzie mężczyzny. Jest on zwiastunem potężnego, mocnego działania Boga w sytuacjach po ludzku niemożliwych. Mocy Bożej potrzeba było, aby starzy i niepłodni: Elżbieta i Zachariasz,  mogli wydać na świat Jana Chrzciciela. Mocy Bożej potrzeba było, aby dokonało się Wcielenie Syna Bożego w łonie dziewiczej Matki. Archanioł Gabriel spełnił wielką rolę w przekazywaniu Bożej tajemnicy w wydarzeniach związanych z historią zbawienia. Określenie: Bóg jest moją mocą – zwiera w sobie prawdę o słabości stworzenia w stosunku do Stwórcy. Inaczej mówiąc, jeśli Bóg nie jest moją mocą, to ulegam złudzeniu, że ja sam w sobie jestem silny, że we mnie jest źródło mocy potrzebnej mi do życia i do ocalenia. Źródło naszych niepowodzeń może być w złej postawie, w sądzeniu że nikt nie jest naszą mocą. Ten Archanioł przypomina nam wciąż, kto powinien być naszą mocą. Patronuje: pocztowcom, radiu i telewizji.

cyt. za: http://angelus.pl

18 października

ŚW. ŁUKASZ EWANGELISTA

Rodzinnym miastem św. Łukasza była Antiochia Syryjska. Był poganinem, a nie Żydem. Z zawodu był lekarzem, jak o tym pisze wprost św. Paweł Apostoł (Kol 4, 14). Należał do ludzi wykształconych i doskonale obeznanych z literaturą ówczesną. Świadczy o tym jego piękny język grecki, kronikarska dokładność informacji i umiejętność zdobywania źródeł. Około 50 r. po raz pierwszy spotyka na swojej drodze św. Pawła, przyłącza się do niego jako uczeń, towarzysz podróży i lekarz. Nie wiemy, dlaczego dopiero w Troadzie św. Paweł zabrał go ze sobą w długą podróż apostolską (Dz 16, 10-17). W Filippach św. Paweł go zostawia, znowu nie wiemy z jakiej przyczyny. Dopiero w III podróży, która rozpoczęła się w 58 r., Łukasz przyłącza się ponownie do Apostoła, aby go już więcej nie opuścić. Towarzyszy mu do Jerozolimy, potem zaś do Rzymu. Swą wierność Łukasz posunął tak dalece, że jako jedyny pozostał przy św. Pawle w więzieniu w Rzymie (2 Tm 4, 11). W czasie aresztowania i dwóch lat więzienia św. Pawła w Cezarei Palestyńskiej Łukasz miał dosyć czasu, aby zapytać naocznych świadków o szczegóły, które przekazał w swojej Ewangelii. Łukasz zmarł w Beocji przeżywszy 84 lata. Zostawił po sobie dwie bezcenne pamiątki, które zaskarbiły mu wdzięczność całego chrześcijaństwa. Są nimi Ewangelia i Dzieje Apostolskie. Jako jedyny przekazał scenę zwiastowania i narodzenia Jana Chrzciciela i Jezusa, nawiedzenie św. Elżbiety, pokłon pasterzy, ofiarowanie Jezusa i znalezienie Go w świątyni – jest więc autorem tzw. Ewangelii Dzieciństwa Jezusa.
Jest patronem Hiszpanii, miasta Achai; introligatorów, lekarzy, malarzy i rzeźbiarzy, notariuszy, rzeźników, złotników. Według legendy malował portrety Jezusa, apostołów, a zwłaszcza Maryi, Matki Bożej. Jeden z nich, jak opisuje Teodor Lektor z VI w., cesarzowa Eudoksja, żona Teodozego II Wielkiego, zabrała z Jerozolimy i przesłała św. Pulcherii, siostrze cesarza. Według innej opowieści kopią jednego z obrazów św. Łukasza jest ikona jasnogórska.

cyt. za: http://brewiarz.katolik.pl

28 października

ŚWIĘCI APOSTOŁOWIE SZYMON I JUDA TADEUSZ

Szymon

O św. Szymonie Apostole wiemy bardzo niewiele. Ewangelie wspominają go tylko trzy razy. Św. Mateusz i św. Marek nazywają go Kananejczykiem (bo pochodził z Kany), a św. Łukasz mówi o nim Szymon Gorliwy (Zelota). Zaliczany jest w poczet dwunastu apostołów Jezusa Chrystusa. Szymon zawsze wymieniany jest wraz z Judą Tadeuszem i Jakubem Młodszym, dlatego tradycja chrześcijańska uznała ich za braci. Był też uważany za krewnego Jezusa i dlatego miał zasiąść na stolicy jerozolimskiej jako trzeci z kolei biskup. Tam też poniósł męczeńską śmierć za panowania cesarza Trajana.
Patron farbiarzy, grabarzy, wytwórców wyrobów skórzanych, tkaczy, murarzy, pracowników leśnych i drwali, a także „beznadziejnych” przypadków. Jego atrybutami są: księga, kotwica, palma i piła (drewniana), którą miał być rozcięty, topór, włócznia.

Juda Tadeusz

Św. Juda był także jednym z apostołów Chrystusa. Miał przydomek Tadeusz, co oznacza „odważny”. Był wg Ewangelii bratem Jakuba Młodszego i ponoć także św. Szymona. Jest on autorem krótkiego listu, który został włączony do Nowego Testamentu. Po zesłaniu Ducha Świętego głosił on ewangelię w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii; część wędrówek misyjnych odbył razem ze św. Szymonem. Kult św. Judy Tadeusza jest szczególnie żywy w Austrii i w Polsce. Bardzo popularne jest w tych krajach nabożeństwo do św. Judy jako patrona od spraw „beznadziejnych”.
Patron diecezji siedleckiej i Magdeburga, szpitali i personelu medycznego. Jego atrybutami są: barka rybacka, kamienie, krzyż, księga, laska, maczuga, miecz, pałki, którymi został zabity, topór.

cyt. za: http://www.liturgia.pl

 

9 listopada

POŚWIĘCENIE BAZYLIKI LATERAŃSKIEJ

Bazylika świętego Jana na Laterania odegrała doniosłą rolę w historii chrześcijaństwa i dlatego Kościół obchodzi specjalny dzień, przypominający moment jej poświęcenia. Bazylika ta jest jedną z czterech Bazylik Większych Rzymu. Nazwa tego miejsca pochodzi od nazwiska starożytnych posiadaczy tych ziem. Cesarz Neron pod pozorem spisku zgładził Plantiusa Laterana i zagarnął jego pałac. Konstantyn Wielki pałac ten podarował papieżowi św. Sylwestrowi I (314-335). Do roku 1308 był on rezydencją papieży. Gdy w 313 r. cesarz Konstantyn Wielki wydał edykt pozwalający na oficjalne wyznawanie wiary chrześcijańskiej, kazał wybudować obok pałacu okazałą świątynię pod wezwaniem Chrystusa Zbawiciela, św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty. Stała się ona pierwszą katedrą Rzymu, a przylegający do niej pałac – siedzibą papieży. Jej poświęcenia dokonał papież św. Sylwester I 9 listopada 324 r. W ciągu kilku wieków panowało tu 161 papieży i odbyło się pięć soborów powszechnych. Bazylika na Lateranie przestała być siedzibą papieży od czasów niewoli awiniońskiej na początku XIV w. W 1377 r. papież Grzegorz IX przeniósł swą siedzibę do Watykanu. Do dziś bazylika laterańska zachowuje swe wyjątkowe znaczenie. W odróżnieniu od trzech pozostałych rzymskich kościołów patriarchalnych przysługuje jej tytuł arcybazyliki; każdy nowo wybrany biskup Rzymu udaje się do niej w uroczystej procesji. Nad wejściem do świątyni znajduje się łaciński napis, który najlepiej oddaje wagę i rolę tego miejsca: Mater et Caput omnium Ecclesiarum Urbis et Orbis to znaczy: Matka i Głowa wszystkich kościołów Miasta i Świata. Tu właśnie papieże odprawiali Mszę na rozpoczęcie Wielkiego Postu. Tu w Niedzielę Palmową stawia się łuk triumfalny na przyjęcie Króla męczenników. Tu papież odprawia Mszę świętą w Wielki Czwartek na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy.

cyt. za: http://brewiarz.katolik.pl

 

30 listopada

ŚW. ANDRZEJ APOSTOŁ

Pochodził z Betsaidy, a mieszkał w Kafarnaum. Brat św. Piotra. Rybak. Początkowo był uczniem Jana Chrzciciela. Pod jego wpływem poszedł za Chrystusem, gdy Ten przyjmował chrzest w Jordanie. Pierwszy powołany przez Jezusa na apostoła. Nazywany „PROTOKLEROS”, czyli ten pierwszy, który wszedł do grona uczniów Chrystysa. Pierwszy Powołany. Przez cały okres publicznej działalności Pana Jezusa należał do Jego najbliższego otoczenia. W ich domu w Kafarnaum Chrystus niejednokrotnie się zatrzymywał. Był świadkiem cudu w Kanie (J 1,40-2,12), cudownego rozmnożenia chleba (J 6,8 nn). Pośredniczył między Mistrzem a poganami (J 12,21 nn). Po Zesłaniu Ducha Świętego według apokryfów Andrzej Apostoł miał pracować w Poncie, Kapadocji, Bitynii (dzisiaj zachodnia Turcja), Achai, Macedonii, Tracji (Bułgaria), Scytii (dolny bieg Dunaju). Stara tradycja gruzińska mówi o jego obecności w Gruzji, Abchazji. Jedenastowieczna tradycja staroruska podaje, że św. Andrzej miał dotrzeć aż do Kijowa. Według tradycji Kościoła konstantynopolitańskiego był pierwszym biskupem greckiej kolonii w Bizancjum. Tam też 30 listopada 70 r. w Patras na Peloponezie, przeżegnawszy zebranych wyznawców, został ukrzyżowany na krzyżu w kształcie litery X. Na widok krzyża św. Andrzej Apostoł miał zawołać: „O, dobry krzyżu, od dawna upragniony, weź mnie od ludzi i zwróć mnie mojemu Mistrzowi”. Tam też go pochowano.
Patron prawosławia, Słowian (szczególnie obrządków wschodnich), Bułgarii, Burgundii, Austrii, Grecji, Hiszpanii, Holandii, Niemiec, Rosji, Sycylii, Szkocji, archidiecezji warmińskiej, szeregu miast m. in. Bordeaux, Brescii, Brugii, Hanoveru, Neapolu, Rawenny oraz podróżujących, rybaków, rycerzy, woziwodów, rzeźników. Patron małżeństw, wspomaga w wypraszaniu potomstwa. Orędownik zakochanych.

cyt. za: http://www.dst.mkw.pl

26 grudnia

ŚW. SZCZEPAN

A on pełen Ducha Świętego patrzył w niebo i ujrzał chwałę Bożą i Jezusa, stojącego po prawicy Boga. I rzekł: «Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga». A oni podnieśli wielki krzyk, zatkali sobie uszy i rzucili się na niego wszyscy razem. Wyrzucili go poza miasto i kamienowali, a świadkowie złożyli swe szaty u stóp młodzieńca, zwanego Szawłem. Tak kamienowali Szczepana, który modlił się: «Panie Jezu, przyjmij ducha mego!» A gdy osunął się na kolana, zawołał głośno: «Panie, nie poczytaj im tego grzechu!» Po tych słowach skonał.

Dz 7,55-60

Greckie imię Stephanos znaczy tyle, co „wieniec”. Nie wiemy, ani kiedy, ani gdzie się św. Szczepan urodził. Jego imię greckie wskazywałoby, że był on nawróconym hellenistą. Nie są nam również znane szczegóły jego wcześniejszego życia. Dzieje jego rozpoczynają się od czasu wybrania go na diakona Kościoła. Według Dziejów Apostolskich, „pełen łaski i mocy Ducha Świętego”, głosił Ewangelię z mądrością, której nikt nie mógł się przeciwstawić. Został oskarżony przez Sanhedryn, że występuje przeciw Prawu i Świątyni. Publicznie wyznał Chrystusa, za co został ukamienowany (Dz 7, 54-60).
Jest określany mianem Protomartyr – pierwszy męczennik.

cyt. za: http://brewiarz.katolik.pl

27 grudnia

ŚW. JAN EWANGELISTA

Jan był prorokiem, teologiem i mistykiem. Był synem Zebedeusza i Salome, młodszym bratem Jakuba Starszego. Początkowo uczeń Jana Chrzciciela, Jan razem ze św. Andrzejem poszedł za Jezusem (J 1,35-40). Po tym pierwszym spotkaniu św. Jan jeszcze nie na stałe został przy Panu Jezusie. Jaki był tego powód – nie wiemy.
Stało się to kolejnym razem:

Gdy [Jezus] przechodził obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał dwóch braci: Szymona, zwanego Piotrem, i brata jego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi». Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. A gdy poszedł stamtąd dalej, ujrzał innych dwóch braci: Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci. Ich też powołał. A oni natychmiast zostawili łódź i ojca i poszli za Nim.

Mt 4,18-22

Jan pracował jako rybak. O jego zamożności świadczy, że miał własną łódź i sieci. Niektórzy sądzą, że dostarczał ryby na stół arcykapłana – dzięki temu być może mógł wprowadzić Piotra na podwórze arcykapłana po aresztowaniu Jezusa. Ewangelia odnotowuje obecność Jana podczas Przemienienia na Górze Tabor (Mk 9,2), przy wskrzeszeniu córki Jaira (Mk 5,37) oraz w czasie konania i aresztowania Jezusa w Ogrodzie Oliwnym (Mk 14,33). Św. Jan zostaje wyznaczony ze św. Piotrem, aby przygotowali Paschę wielkanocną. Podczas Ostatniej Wieczerzy Jan spoczywał na piersi Zbawiciela. Tylko św. Jan pozostał do końca wierny Panu Jezusowi. Wytrwał pod krzyżem. Dlatego Chrystus z krzyża powierza mu swoją Matkę, a Jej – Jana jako przybranego syna (J 19,26-27). Po zmartwychwstaniu Jan przybywa razem ze św. Piotrem do grobu, gdzie „ujrzał i uwierzył” (J 20,8), że Chrystus żyje. W Dziejach Apostolskich św. Jan występuje jako nieodłączny na początku towarzysz św. Piotra. Obaj idą do świątyni żydowskiej na modlitwę i dokonują u jej wejścia cudu uzdrowienia paralityka (Dz 3,1-4, 13-21). Jan z Piotrem został delegowany przez Apostołów dla udzielenia sakramentu Bierzmowania w Samarii (Dz 8,14-17). Razem przemawiali do ludu, zostali pojmani i wtrąceni do więzienia (Dz 4,1-24). O św. Janie Apostole wspomina także św. Paweł Apostoł w Liście do Galatów. Nazywa go filarem Kościoła (Ga 2,9). Przebywał przez wiele lat w Jerozolimie (Ga 2,9), potem w Samarii (?), następnie w Efezie. W Efezie napisał Ewangelię i trzy listy apostolskie. Wynika z nich, że jako starzec kierował niektórymi gminami chrześcijańskimi w Małej Azji. Z Apokalipsy natomiast dowiadujemy się, że były to: Efez, Smyrna, Pergamon, Tiatyra, Sardes, Filadelfia i Laodycea.

cyt za: http://brewiarz.katolik.pl

28 grudnia

ŚWIĘCI MŁODZIANKOWIE

Dwuletnim, a nawet młodszym chłopcom zamordowanym w Betlejem i okolicy na rozkaz króla Heroda, św. Ireneusz, św. Cyprian, św. Augustyn i inni ojcowie Kościoła nadali tytuł męczenników. Ich kult datuje się od I wieku po narodzinach Chrystusa. Wśród Ewangelistów jedynie św. Mateusz przekazał nam informację o tym wydarzeniu (Mt 2, 1-16). Dekret śmierci dla niemowląt wydał Herod Wielki, król żydowski, kiedy dowiedział się od Magów, że narodził się Mesjasz, oczekiwany przez naród żydowski. W obawie, by Jezus nie odebrał mu i jego potomkom panowania chciał w tak podstępny sposób pozbyć się Pana Jezusa.
Bibliści zastanawiają się nad tym, ile mogło być tych niemowląt? Betlejem w owych czasach mogło liczyć ok. 1000 mieszkańców. Niemowląt do dwóch lat w takiej sytuacji mogło być najwyżej ok. 100; chłopców zatem ok. 50. Jest to cyfra raczej maksymalna i trzeba ją prawdopodobnie zaniżyć. Szczegół, że Herod oznaczył wiek niemowląt skazanych na śmierć, jest dla nas o tyle cenny, że pozwala nam w przybliżeniu określić czas narodzenia Pana Jezusa. Pan Jezus mógł mieć już ok. roku. Herod wolał dla „swego bezpieczeństwa” wiek ofiar zawyżyć.
Czczeni jako flores martyrum – pierwiosnki męczeństwa, Młodziankowie nie złożyli życia za Chrystusa, ale niewątpliwie z Jego powodu.

cyt za: http://brewiarz.katolik.pl